اشعار عربی و فارسی

کاش میشد لحظه ای باور کنی..

  کاش میشد ناله ای اخر   کنی..

     کاش میشد با من تنها درون..

    در درونت عالمی دیگر کنی..  

     کاش میشد در نگاه مست من..

   خنده ای بر ساقی ساغر کنی..

      کاش میشد در کنار کوچه ها..

  سوز شعرم با دلت از بر کنی..

      کاش میشد تا بگویم درد خود..

  تا که تو شاید مرا بهتر کنی..

      کاش میشد لحظه ای در متن من..

  تازه شعری را به خط دفتر کنی..

      کاش میشد دلبری همزاد تو..

  در نگاهت عاشقی دلبر کنی..

     کاش میشد ارزوی مرگ را..

  لااقل با دیدنت کمتر کنی..

     کاش میشد بازی تقدیر را..

  با حریف این جهان داور کنی..  

   کاش میشد اه دل را نوحه ای..

  حجتی با درد هر منبر کنی..  

   کاش میشد این گل بی اب را..

  روز مرگم هلهله پرپر کنی..

     کاش میشد شک یقین کافرم..

  باز هم بر کفر خود کافر کنی..

     کاش میشد همچو کودک مهربان..

  گریه هایم را به خود مادر کنی..

     کاش میشد اشک این دریا به خون..

  لحظه ای دریای بی احمر کنی..

     کاش میشد درک درد خویش را..

  همچو خاکی با دلم یکسر کنی..

     کاش میشد دردها را عضو خود..

   در درونت جان خود پیکر کنی..

 کاش میشد اخرین دیدار را..

با نرفتن بیشتر بدتر کنی..!

  کاش میشد قلب بر طوفان را..

پیش خود از خاک ها سنگر کنی..

 شاعر：مجاهد ظفری